🔲🔶विचार मंथन 🔲🔶

🔲🔶विचार मंथन 🔲🔶

देण्या घेण्याच्या व्यवहार मध्ये माणसाचे “दिल्याने सरत नाही व ठेवल्याने उरत नाही” या नुसार देण्या घेण्याच्या व्यवहारात दान देतांना माणसाने स्वार्थी भाव सोडून निस्वार्थ भावनेने दान करावे. व दान प्रसिध्दीसाठी नाही, तर स्वतःच्या समाधानासाठी व दुसऱ्याच्या हितासाठी करावे.की, जे उजव्या हाताने केलेले दान हे डाव्या हाताला ही कळू नये,असे दान असावे. तरचं त्या दानाचे व दानशूराचे महत्त्व वाढते. जे शंभरात एक शुर निपजतो, हजारात एक पंडित, दहा हजारात एक वक्ता, मात्र दानशूर व्यक्ती मिळणे आणि होणे खूप कठीण व मुश्किल असते. कारण दानशूर होण्यासाठी आभाळा एवढे मोठे मन असावे लागते. आणि ज्याचे एवढे मोठे मन असते. तेचं व्यक्ती दान करू शकतात व अडी अडचणीत असणाऱ्या व्यक्तीला आपल्या कुवती नुसार आणि आपल्या वैचारिक सामर्थ्या नुसार फुल नाही फुलाची पाकळी दान करतात.मग ती वस्तू छोटी आहे की, मोठी ,ती पैश्यात आहे की, वस्तूत आहे.हे महत्वाचे नाही. तर त्या मागची त्या व्यक्तीची भावना महत्वाची असते. जी माणुसकीची जाणिव करुन देते. व समाजाच्या हिताचे असते. जे परोपकार शिकवते व परतफेडीची अपेक्षा न बाळगता निस्वार्थ भावनेने कार्य करते. व कठीण परिस्थितीत असणाऱ्यांना मदत करते. ती व्यक्ती त्या व्यक्तीना देवाहून प्रिय असते. जे दुःखी माणसांच्या दुःखावर फुंकर व सात्वन घालते.व जे खचलेल्या अपयशी माणसाला आधार देते जगण्यास लायक बनवत असते. असे दानशूर व्यक्ती जगाच्या पाठीवर क्वचित मिळतात व निस्वार्थ दान करत माणुसकी जपतात व दुसऱ्याला ही जगवतात.अशा दानशूर व्यक्ती कडून स्वार्थी राजकारणी, धूर्त ,कपटी, व्यक्तिने काहीतरी घ्यावें.व निस्वार्थ दान करणे शिकावे. की कोणत्याही प्रकारचां राजकारण न करता समाज कार्य करतात. व दान देत दातृत्व जपतात. व दारावर येणाऱ्या गरज वंताला मदत करतात. तेव्हाच दान घेणारा व देणाराही हा सुखावत असतो.त्यामूळे राजकारणी माणसाने माणुसकीच्या जगात अडल्या पडल्याना स्वार्थाने नाही तर निस्वार्थ भावनेने आपल्या परीने मदत करा…!!!!

🔲🔶प्रा.छाया तानबाजी बोरकर

अर्जुनी,मोरगाव जिल्हा-गोंदिया

🔲संकलन🔶 -उज्वला निमगडे दुर्गापूर-चंद्रपूर 🔶